با هر مقام و منـصبی در چـاه افتاد            هر کس که پیـش پات با اکراه افتاد

شب غرق تاریکی شد از آن لحظه‌ای که            دسـتـش ز دامان رُخت کـوتاه افتاد

تا گـنـبـدِ نـورت شـبـانه روز تابـید            خـورشید شرمـنده ز چشم ماه افتاد

یک بی ضاعت خواست حاجی نام گیرد            ناگـاه سـمت شهـر مـشهـد راه افتاد

حرفِ زیارت‌نامه خواندن بود در عرش            روی زبــان‌هـا یـا امـیـن الله افـتـاد

حرف تفاوت نیست و نزد ضریحت            یک کنج، رعیت؛ کنج دیگر شاه افتاد

یـاد لب عـباس، بـاران گـریه کردم            چـشـمم به سقـاخـانه‌ات هرگاه افتاد